Uzun bir aradan sonra evime döndüm. Ailemin yanına...
Geçici bir dönüş bu tabii ki. 4 yıldır geçici dönüşler yapıyorum. Ailemin hiç hoşuna gitmiyor tabii ki bu durum. Benimse yalnız kalmamı engelliyor geçici dönüşlerim aslında. Tatillerde ailemin yanındayım istanbulda yalnız kalmıyorum, normal zamanlarda da istanbuldayım evimde yalnız kalmıyorum.
Ergenlik sırasında aileyle sürekli tartışan gençler vardır ya bağırıp çağırıp kapıyı vurur gider. Geniş Aile dizisinin ergen isyankarı Zekai gibi. Ben hala sürekli tartışıyorum. Onları hiç yarı yolda bırakmadım, hiç utandırmadım elimden geldiğince çalıştım. Ama yetinme konusunda sıkıntıları var. Hiçbir şeyden yetinemiyorlar. Vardır ya hani baba çocuk repliği:
b:baba ç: çocuk
1. durum
b: söyle bakalım oğlum kaç aldın sınavdan?
ç: 96 aldım baba.
b: hmm iyi de neden 100 değil?
ç: %=)!+(!:;?!(%!'+
2. durum
b: kaç almışssın sınavda
ç: 60 almışım babacığım ama sınav çok zordu. (burda "-cığım" kısmına dikkat edelim)
b: tüü sana. var mı senden yüksek alan? o kaç almış?
ç: var 80 alan var 70 alan var 3-4 kişi.
b: demek ki zor değilmiş sen çalışmamışsın.
.
.
.
Tabi bu durumlarla ben ilkokul 1'den üniversite sona kadar karşı karşıyaydım. Sonuç olarak da isyan bir başladı hala bitmiyor. Bunun üzerine ek olarak sürekli laf sokmalar, sürekli gizli işler çeviriyormuşum gibi ithamlarla beynimi kemirmeleri.
Sevmiyor muyum onları? Haşa bir şey olursa onlara dayanamam, şu dünyada en sevdiğim varlıklar ama sevgimi belli edemiyorum yüzlerine karşı. Seviyorum diye de hatalarını görmemezlik edemem. Onlar da deli gibi seviyorlar. Sevdiklerinden sürekli yetmiyorum onlara.
Yetersizim bir o kadar da gereksiz yazıyorum.
2 satırlık gereksizlik ve yetersizlik.
